Over mij

De sokken van mijn oma waren in mijn familie een begrip. Altijd staken er een paar breipennen uit haar tas, en wie wilde werd verblijd met een paar warme, handgemaakte sokken. Soms hadden geitenwollen sokken een zwarte neus, dan was haar wol op en had ze nog een zwart restje. Mijn vader droeg geen andere sokken dan oma’s zelfgemaakte exemplaren.

Op mijn 29e verjaardag kwamen opa en oma wat eerder dan de andere gasten. Ik heb meteen de gelegenheid gegrepen om oma te vragen mij te leren haken. Op school had ik wel leren lossen haken; een lange, strakke ketting. Les 1 was dus om de lossen daadwerkelijk losjes te haken, zodat er daarna andere steken in kunnen. Het was het begin van een haakgekte die nooit meer overging.

Babydekentjes voor de geboortes van mijn kinderen, een extra zware deken voor mijn zoon met overmatige bewegingsdrang, omslagdoeken, mutsen, knuffeltjes, het bleef van mijn haakpen af rollen. Kisten en dozen puilden over van de bolletjes wol en soms met pijnlijke handen en schouders ging ik maar door, en nog steeds. Het geeft me ontzettend veel plezier om gladde, gelijkmatige patronen onder mijn handen te zien ontstaan. En als ik anderen dan zie lopen met mijn sjaals- binnen gaat de jas wel uit maar de sjaal blijft om- dan voel ik grote voldoening dat anderen ook mee genieten van mijn liefde voor haakwerk.

Inmiddels steken er bij mijn 88 jarige omaatje geen breinaalden meer uit haar tas. Zij is ook aangestoken door het haken, en haakt poncho’s voor de achterkleindochters en babydekens voor arme landen. ‘Het neemt zo gemakkelijk mee’, zegt ze dan.

Ik hoop dat, nu mijn haakwerk beschikbaar wordt voor een grotere groep mensen, jullie de liefde zullen voelen die ik in dit werk gelegd heb, en dat het jullie behaaglijk warm zal maken.

Mireille